Złota klatka – neurotycznej miłości

Co czuje osoba, która dowiaduje się, że była pionkiem w grze neurotyka z jego lękami?
Bezsilność, wściekłość, rozczarowanie…Czuje się oszukana. Czasami kurczowo podtrzymuje iluzję miłości, ale w sercu czuje, że miłość nie polega tylko na spełnianiu potrzeb swojego neurotycznego partnera, coraz częściej rezygnując ze wszystkiego, na czym jej do tej pory zależało.

Osobowość neurotyczna opisana bardzo obszernie przez Karen Horney to niezwykle wyrafinowana kompilacja lęku i wrogości do świata maskowana gotowością jego podziwu. Wszystko to zamknięte w osobie, człowieku, który szuka, pragnie i potrzebuje miłości, a gdy ją zdobywa, za wszelką cenę stara się ją zatrzymać. Jego starania podyktowane są lękiem przed stratą.

Dla neurotyka ważna jest nie tyle potrzeba kochania i bycia kochanym, co potrzeba bezpieczeństwa, stałości, której on niestety dać swojej partnerce/partnerowi nie potrafi. Często osoby neurotyczne wysyłają diametralnie sprzeczne sygnały. Raz coś przyjmują ze spokojem i  akceptacją , a innym razem identyczna sytuacja spotyka się z wyparciem lub agresją. Próba wytłumaczenia, racjonalizacji, iż były to analogiczne sytuacje jest z góry skazana na niepowodzenie. W każdym przejawie troski, życzliwości i naturalnie wypływających ciepłych uczuć ze strony partnera, neurotyk doszukuje się spisku, nieszczerości, oszustwa. Potrafi przyjąć, to co dostaje tylko wtedy, gdy sam o to poprosi i tylko w czasie, w którym o coś prosi. Zwłoka w reakcji jest traktowana jak policzek. Połączenie odebrane dopiero za trzecim razem, odpisanie na sms po godzinie, czy nawet twoja „nieplanowana”, spontaniczna rozmowa z koleżanką jest dla neurotyka kolejnym impulsem wzmagającym lęk przed utratą kontroli nad sytuacją w której się znajduje i czuje się bezpiecznie.

Neurotyk toczy w swoim wnętrzu batalię, którą zapoczątkował w istotnym stopniu brak bezinteresownej miłości w domu rodzinnym. W domach, gdzie na miłość trzeba sobie „zasłużyć” odpowiednim, wymaganym najczęściej przez rodziców zachowaniem, w dzieciach rośnie poczucie, że same w sobie nie są nikim wartościowym. Poczucie własnej wartości u neurotyków jest drastycznie niskie, choć na zewnątrz mogą sprawiać wrażenie osób pewnych siebie, przedsiębiorczych, mających poukładane życie i radzących sobie w nim. Neurotyk faktycznie najczęściej dobrze sobie radzi, bo dostał „przepis na życie”, ale każda niezaplanowana zmiana jest dla niego przyczyną ogromnego lęku. Umiejętność adekwatnej reakcji na zaistniałe zdarzenie jest znikoma. Każda zmiana planów w relacji, na której zależy neurotykowi jest dla niego źródłem trudnego do przezwyciężenia lęku. Następstwem jest wrogość, agresja względem otoczenia. Ponadto w wyniku  jego lęku osoba, która jest w związku z neurotykiem, ma nieustanne poczucie winy. Stara się nierzadko zrobić wszystko samodzielnie, by niepotrzebnie nie kłopotać neurotyka. Usuwa mu wszelkie kłody spod nóg oraz staje się nad wyraz przewidująca i zapobiegawcza, by nie dawać neurotykowi kolejnego powodu do wszczęcia kłótni. To tak jakby dawała sobie z czasem odebrać energię do życia i umiejętność samostanowienia o sobie, bycia szczęśliwym/wą. Wszystkie wysiłki kieruje w złagodzenie sytuacji z neurotycznym partnerem/ką. Wierzy, że jest w stanie mu pomóc.

Charakterystycznymi zachowaniami dla neurotyków oprócz opisanych powyżej są nieprzewidywalne zmiany nastroju, odpieranie racjonalnych argumentów wmawianiem swoich interpretacji i złych intencji, szantaż emocjonalny, wzbudzanie poczucia winy, zaborczość, odcinanie osoby którą „kocha” od rodziny i znajomych, oczernianie otoczenia, przy jednoczesnym zabieganiu o względy innych ludzi, odwoływanie się do sprawiedliwości, groźby, wysuwanie nadmiernych żądań, wygórowane, często zmieniające się oczekiwania względem partnera/ki, które nigdy nie zdołają być zaspokojone, bo cały czas wzrastają, skrajna samoocena, przywiązywanie uwagi do drobiazgów, brak holistycznego spojrzenia na konflikt w relacji, śladowa empatia.
Neurotyk broni pozorów, jakie podtrzymuje na swój temat w otoczeniu, są one bowiem dla niego punktem odniesienia do tego z czym chciałby się utożsamiać.

Na zewnątrz osoby neurotyczne są tzw. „idealną partią”, wzorowym kandydatem, kandydatką na towarzysza/kę życia, a za drzwiami późniejszego domu pozwalają by zdominował ich lęk… przez to starają się dominować nad innymi, raniąc  tym mocniej, im mocniej zostali zranieni.
Ich dorosłe życie, to rewanż za brak bezinteresownej miłości w dzieciństwie.

Jeśli czujesz, że ten artykuł w dużej mierze dotyczy Ciebie lub Twojej relacji, zapisz się do mojego newslettera, by dowiedzieć się więcej:
http://artefolio.wix.com/ewelinajasik
Ewelina Jasik